Vorig jaar, rond deze tijd, startte de 15 jarige Maite Hannah Lideweij een inzamelactie voor jonge Orang-Oetans in Borneo. Op het jeugdjournaal hoorde zij van de kritieke situatie van de Orang-Oetan en Maite was vastbesloten iets te doen om de dieren te helpen. Via haar moeder, mijn collega, informeerde ze of er een project was waar ze gericht geld voor kon inzamelen.
>> Met Maite die trots haar cheque toont en voor de poort van het 1e oefenbos in Tembak (Foto’s: Rowena Goes Ape)
Omdat ik in diezelfde tijd werd uitgenodigd om in Borneo aan projecten in het Sintang Orangutan Center (SOC) te werken, wist ik dat dit opvangcentrum voor Orang-Oetans hard aan het sparen was voor een tweede oefenbos. Dit project sprak Maite enorm aan en nog geen vier maanden later had ze, helemaal zelfstandig, 600 euro opgehaald! Dit geld nam ik onder mijn arm mee naar Borneo toen ik er in februari 2017 een maand aan de slag ging.
Deze zomer hoorde ik dat de voorbereidingen voor de bouw van het oefenbos zijn gestart. Vooraf had ik niet kunnen bedenken dat het oefenbos al zo snel gebouwd zou worden.
Terug naar de wildernis
In een oefenbos worden jonge geredde orang-oetans voorbereid om een leven terug in de wildernis. Ze leren klimmen, voedsel zoeken en nesten bouwen. Niet van hun natuurlijke ouders, maar van ‘surrogaat-moeders’, de menselijke dierverzorgers. In het wild blijven jonge Orang-Oetans jarenlang onder moeders vleugels. De jongen worden geboren in nesten hoog in de boomtoppen, zodat zij veilig zijn voor roofdieren.
>> Leren klimmen en nesten bouwen in het oefenbos (Foto’s: Orangutan Rescue)
De eerste paar maanden laat het jong zijn moeder niet los en is er dus onafgebroken lichamelijk contact. Gedurende de eerste twee jaar blijft het volledig afhankelijk van zijn moeder. Tussen zijn tweede en vijfde levensjaar leert een orang-oetan alle technieken om te overleven in het wild. Het contact met zijn moeder wordt in die periode minder en het trekt steeds meer op met leeftijdgenoten. In zijn groei naar volwassenheid leeft een orang-oetan steeds meer alleen.
Jerora
Zolang het kappen van het regenwoud aanhoudt, is ook de stroom aan dieren die hulp nodig hebben niet te stoppen. Daarom bouwt het Sintang Orangutan Center een tweede oefenbos van 4 hectare groot, genaamd Jerora.
En er komt nogal wat kijken bij het inrichten van een oefenbos.
4 hectare bos moet worden afgezet met stroomhekken, er moeten toegangswegen worden gemaakt en een kliniek worden ingericht.
>> Voorbeeld van stroomhekken en ceremonie voor de bosgeesten van Jerora (Foto’s SOC)
Zoals goed gebruik In Indonesië wordt elke project gestart met een ceremonie. Om de geesten, in dit geval de bosgeesten, goed te stemmen en om hen toestemming te vragen om het oefenbos te bouwen.
Deze ceremonie vond plaats in maart van dit jaar en daarom kan nu worden gestart met de werkelijke bouw van de hekken, de wegen en de kliniek.
Over twee weken vertrek ik weer naar Borneo om een vervolg te geven aan de projecten die ik dit voorjaar heb mogen doen. Ik zal jullie vanuit Sintang live verslag doen van de vorderingen van Jerora. Want dit oefenbos ligt op slechts 5 kilometer afstand van het opvangcentrum.
Met uitsterven bedreigde dieren helpen en verzorgen en dan vooral de Mensapen is mijn passie. De problematiek is enorm maar ik geloof er heilig in dat ook kleine beetjes zullen helpen. Als steeds meer mensen een beetje doen zal dat bijdragen aan een iets betere wereld met daarin een veilige plek voor wilde dieren en daarmee ook voor de mens. Dus draag ik ook mijn steentje bij, ik kan niet anders. Door te Bloggen, mijn avonturen op Social Media te posten en Fondsen te werven. Maar zeker ook door als Vrijwilliger de handen uit de mouwen te steken en letterlijk geredde en getraumatiseerde dieren te verzorgen in allerlei Rescue Centers zowel in Nederland als daar buiten.
Wil je Stichting Rowena Goes Ape steunen met een donatie klik dan HIER. Dank voor je bijdrage!