Iedereen die me kent, weet het: ik ben er niet vies van om de handen uit de mouwen te steken. Elke vrijdag als ik als vrijwilliger getraumatiseerde chimpansees verzorg bij stichting AAP en een paar keer per jaar als ik in een buitenlands opvangcentrum voor wilde dieren aan de slag ga.
Gekscherend zeg ik dan altijd dat ik een paar weken ga poep scheppen. Al is het echt keihard werken van ‘s morgens zes tot een uur of vijf ‘s middags. En soms nog onder barre omstandigheden ook, zoals extreme hoge temperaturen en een hoge luchtvochtigheid, die wij in Nederland niet gewend zijn. Na een dag ploeteren wacht me niet meer dan een stapelbedje om in te slapen in een kamer met veel andere vrijwilligers.
>> Foto boven: Chimpansees voeren bij Stichting AAP, Nederland (Foto: Rowena Goes Ape)
>> Foto onder: Honingbeer krijgt douche in Tasikoki Wildlife Rescue Center, Sulawesi (Foto: Rowena Goes Ape)
Ploeteren van vroeg tot laat
Als vrijwilliger zorg ik in een rescue center van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat voor de dieren. Hokken schoonmaken, ze eten geven en verrijking maken, zijn zo wel de belangrijkste taken. Soms mag ik ook een dierenarts assisteren of jonge dieren verzorgen. Dat zijn de krenten uit de pap die mijn vrijwilligerswerk nog mooier maken dan het al is. Maar als vrijwilliger doe ik nog meer. Door mijn enthousiasme, met name voor de Chimpansees en de Orang-Oetans ben ik onbedoeld een ambassadeur en vaak een supporter voor het leven geworden. Overal waar het kan en aan iedereen die het wil horen, vertel ik over het werk dat ik doe en hoe mensen thuis in hun eigen omgeving ook een steentje kunnen bijdragen.
Lees ook:
‘Vakantie zit er voor mij niet in’
>> Foto links: Gibbon pakt zijn verrijking uit, Bali Wildlife Rescue Center, Bali (Foto: Rowena Goes Ape)
>> Foto rechts: honingbeer geniet van kokosnoot, Free The Bears Rescue Center, Cambodia (Foto: Rowena Goes Ape)
Vaak krijg ik dan verbaasde reacties als ik enthousiast vertel over mijn vrijdagen bij stichting AAP (#myfavoritedayoftheweek) of reizen naar buitenlandse projecten. Iemand met een 9-tot-5-baan kan zich meestal niet voorstellen dat dit mijn leven is. Ook al moet ik er voor betalen. Het werken als vrijwilliger in een rescue center heeft namelijk zo veel upsides! Ik ontmoet gelijkgestemden van over de hele wereld – sommigen worden zelfs vrienden voor het leven. Aan het einde van de een lange dag geniet ik met hen van een heerlijke maaltijd en in de spaarzame vrije uurtjes van de prachtige vergezichten. Ik maak kennis met zoveel diersoorten die ik nog niet kende. Maar het belangrijkste is dat ik zo dankbaar ben dat ik een steentje bij kan dragen voor de geredde dieren, die grotendeels met uitsterven worden bedreigd. En dat maakt al die inspanningen meer dan goed.
Lees ook:
Volunteer Fee: je als vrijwilliger in het zweet werken en daar nog voor betalen ook, hoe zit dat?
>> Foto links: vrienden voor het leven. Bali Wildlife Rescue Center (Foto: Rowena Goes Ape)
>> Foto rechts: wat een uitzicht! Tasikoki Wildlife Rescue Center (Foto: Rowena Goes Ape)
Op weg naar Bali
En binnenkort is het weer zo ver. Begin september pak ik mijn koffers om als vrijwilliger te gaan werken in een buitenlands opvangcentrum. Dit keer ga ik naar Bali. Ben je benieuwd waar ik naar toe ga en wat ik ga doen? Volg dan mijn blog. Binnenkort post ik er meer over!
Met uitsterven bedreigde dieren helpen en verzorgen is mijn passie. De problematiek is enorm maar ik geloof er heilig in dat ook kleine beetjes zullen helpen. Als steeds meer mensen een beetje doen zal dat bijdragen aan een iets betere wereld met daarin een veilige plek voor wilde dieren en daarmee ook voor de mens. Dus draag ik ook mijn steentje bij, ik kan niet anders. Door te Bloggen, mijn avonturen op Social Media te posten en Fondsen te werven. Maar zeker ook door als vrijwilliger de handen uit de mouwen te steken en letterlijk geredde en getraumatiseerde dieren te verzorgen in allerlei Rescue Centers zowel in Nederland als daar buiten.
