Paniek! Mijn superstoere-ranger-vriendin uit Australië komt op bezoek en ik heb geen wild dier wat ik naar haar kan vernoemen. Een paar maanden geleden belde ze mij op. Deb Walker uit Albany, Australië. We leerden elkaar 3 jaar geleden kennen in het Tasikoki Wildlife Rescue Center op Sulawesi, waar we allebei werkten als vrijwillig dierverzorger. Sinsdien zijn we onafscheidelijk. Voor zover dat kan natuurlijk met 14.500 kilometer afstand tussen ons in. Toen ik vorig jaar werkte in een Wildlife Rescue Center op Bali, is zij daar ook naar toe gekomen om een handje te helpen en nu komt ze naar Nederland. Speciaal om mij te bezoeken.
Little Roweena
Ze belde via Facetime om mij iemand te laten zien. Een baby Kangoeroe die ze had gered en die ze nu met de hand groot brengt. Omdat het diertje zo gilt als ze dorst heeft, besloot ze het naar mij te vernoemen – en bedankt.
Een Ranger is een boswachter met extra taken
Deb is in het dagelijks leven ranger. Het werk van een ranger lijkt een beetje op dat van een boswachter, maar dan met een hoop extra taken. Ze bewaakt de veiligheid van mens en dier in natuurgebieden en zorgt er ook voor dat regels gehandhaafd worden. Loopt je hond los in gebied waar dat niet mag of ben je in open natuur aan het barbecueën dan kan ze een fikse bekeuring uitdelen.
In Nederland komt het beroep van ranger bijna niet voor, maar in Australië met zijn grote natuurgebieden, natuurreservaten en hoeveelheid aan wilde dieren des te meer.
Kangoeroes, Koala’s, Wombats, Emoes, Slangen, Dingo’s, Possums – allemaal dieren die zij dagelijks tegenkomt.
Little Roweena vond Deb langs de kant van weg. Haar moeder was net doodgereden en Roweena zat diep weggeborgen in haar buidel. Te klein om voor zich zelf te zorgen en geen plaats in een opvangcentrum, noodzaakte Deb de baby mee naar huis te nemen en zelf met de fles groot te brengen.
Als ze straks groot genoeg is, kan Little Roweena mogelijk aansluiten bij een roedel (groep) kangoeroes. Want er zijn genoeg roedels die dagelijks langs Debs enorme ranch komen.
De Grote Vijf van Nederland
En ik was al zo trots op mijn ‘opvang-egel’, die ik dit voorjaar via de egelopvang een plekje in mijn tuin kon geven. Onze ‘ grote vijf’ heb ik nog nooit in het wild gezien, sterker nog ik moest zelfs opzoeken welke dieren dat ook al weer precies zijn: ree – edelhert – zeehond – bever – wild zwijn.
Tijdens mijn zoektocht kwam ik helaas ook allerlei artikelen tegen over de manier waarop Nederland omgaat met haar schaarse natuur. “Nergens in Europa gaat de natuur zo hard achteruit als in Nederland”, lees ik overal. “ Nederland is in Europa hekkensluiter als het aankomt op bescherming en herstel van natuur. De nog resterende biodiversiteit in Nederland is een van de laagste in Europa”. Alleen Duitsland lijkt het nog slechter te doen dan wij.
Dat zouden we toch beter moeten kunnen doen in Nederland. Ik ben erg benieuwd naar de situatie van de natuur in Australie en ga Deb er alles over vragen als ze hier is. Misschien kom ik er in een volgende blog op terug.
Tot die tijd rest mij niets anders dan een van mijn gezellige dikke ex-legbatterijkippen, die ik opvang, naar haar te vernoemen.
